Dönem / Period 1992-1998 "İlkel Benlik / Primitive Ego "

Street Princess, 1996, Oil on canvas 130x97cm.

Change, 1995 Oil on canvas 110x81cm.

Street Princess I-II, 1995, Oil on canvas, 110x81cm.

Untitle, 1994, Oil on canvas, 80x64cm. Outsider, 1994, Oil on canvas, 80x64cm.

Untitle, 1994, Oil on canvas 100x81cm.

Between Straight and Curved, 1993, Oil on canvas, 97x130cm.

Triptych, 1996, Oil on canvas 90x210cm.

MASKELER / MASKS 1998

Tual üz.Akrilik/Acrilic on Canvas, 130x97cm.

Tual üz.Acrilik/Acrilic on Canvas, 140x89cm

Tual üz.Akrilik/Acrilic on Canvas, 140x89cm

Tual üz.Akrilik/Acrilic on Canvas, 140x120cm

Tual üz.Akrilik/Acrilic on Canvas, 140x70cm.

Sketchs, 1992,Oil on paper, 21x23cm.

Resimlerimde çoğunlukla kadın
imgesi olarak ortaya çıkan tek figürlü kompozisyonlar her şeyden önce kendi gerçeklik arayışımın ifade serüvenidirler. Bu bağlamda dönemsel farklılıklar göstermekteler.
Gerçeklik arayışı içinde iç ve dış dünyamda oluşan
çelişkiler biçimsel bir ikilem olarak resimlerime yansımakta. Görünen ve görünmeyen gerçekliği ifade eden somut ve soyut biçimlerin bir arada kurgulanması ve bunların oluşturduğu çelişki resimlerimin temel sorunu olarak ortaya çıkar. Bu sorunu çözen unsur, bütünselliği sağlayan “atmosfer” resmlerimin önemli bir karakteristiğidir.... Atmosfer ve çelişki kavramlarına odaklandığım bu dönem çalışmalarımda önceleri belirli bir mekanda yer alan figür ve akıtmalarla oluşturulan soyut lekeler aynı atmosfer içinde, organik bir kaynaşmayla bütünleşirken, son dönem çalışmalarımda figür, natüralist bir tarza, soyut lekeler ise dokusal bir materyale dönüşmüştür. Böylece soyut ve somut formlar arasındaki çelişki daha belirgin hale gelerek izleyiciyi düşünsel alana çeker ve yaşantımızın sadece görüntüden ibaret olmadığını,
zihinsel olan ile maddesel olanın birlikteliğini vurgular... Çelişki yaşamın bir gerçeğidir. Önemli olan bu çelişkinin
bütünsel birliğe dönüştürebilmemizdir.
2012 aralık

Siyasi Bir Araç Olarak Sanat

Zihnimiz sürekli analiz yapmak, ayırt emek, karar vermek vb. çatısmalar içindedir. Çünkü “ben” i var etmek için şifrelenmistir. “Ben”i oluşturmak için “öteki”ni yaratır yani karşıt oluşturarak varlığını ortaya koymaya çalısır . “Ben” dediği sürece “ben” olmayan “öteki” ile kendi arasında bir sınır oluşturur ve böylece kutuplaşma dolayısıyle de çatışma ortaya çıkar.

Çatışmanın en yükseldigi durumda ise savaşın ortasında buluruz kendimizi.

...

Dünya devletleri de insanın doğası gibi; çatışma halinde... ve savaş şiddet eyleminden başka bir şey degil.

Yazık ki tarih boyunca yaşanmış tüm savaşlar ve açtıgı yaralar, acılar, kayıplar barışı bulmaya yetmedi. insanoğlu mağarada yaşayıp, doğa ile savaşalı beri ne çok sey değişti, bambaşka bir yaratık olduk artık, ihtiyaçlarımız ,ideallerimiz, duygularımız,değerlerimiz herşey değisti , dğişmeyense savaş... Bugün savaş denen şeyin- hızla gelişen teknolojiyi düşünürsek- dünyamiz için nasıl bir tehlike yaratacağını biliyoruz. Diğer yandan toplumların savaşa yaklaşımı ortada ve insanlar savaşa hayır diyerek seslerini duyurmaya çalışıyorlar , devletler ise ülke yararı için savaşı savunmak ve bu şiddet eylemini gerçekleştirmek istiyorlar.Kararları ise kimlerin verdiği malum..

Sonuçta savaşın yıkımları ile çatışma son bulacak ve savaştan barış mı doğacak ?..

“ Savaş Üstüne” adlı eserinde “Savaş, siyasetin başka araçlarla devamıdır” diyen Clausewıtz sanırım sanatın da siyasi bir araç oldugunu düşünürdü.Evet sanat bir siyaset aracıdır ve savaşa karşıdır.

Sanatçı kimligi çağımızda her ne kadar tüccar kimliğine dönüşmeye başlamış olsa da (artı değer sistemine karşı koymaya kimin gücü yetiyor ki!) temelde sanatçı, başta kendi olmak üzere dünyayı , sistemi sorgulayan, yeni sistemler yaratabilen, toplumu etkileme ve peşinden sürükleme gücüne sahip, dolaylı yada dolaysız toplumsal misyonu olan kişidir.

Ve sanatçı her konuda oldugu gibi savaşın şiddetini, trajedisini en fazla hisseden kişidir ve de hissettirebilen.

Öyle değil mi ki; İspanya bağımsızlık savaşı verirken bir ressam olarak Goya, savaşın ruhunda açtıgı yaraları fırçasıyla, kalemiyle nasıl dile getirmiştir. O güçlü ifade savaşın vahşetini , ölümü, kurbanları, cellatları, açlığı, direnişi ,bütün açıklığıyla yaşatmaz mı hepimize..

Ya Nazım Hikmet’in “Kuva-i Milliye” destanında; kurtuluş savaşının acısını yüreğimizde hissetmezmiyiz...

(...)

Ve orda sargı

Deri

Ve asker postalları halinde

yanyana yatıyorlardı

Koparılmış gibiydi parmakları

saplandığı yerden

eğilip bükülmüştü

ve avuçlarında toprak ve kan vardı

(...)

Örnegin; Rönesansı yapan sanatçılar ortaçağın yasalarını bozup,eserlerine insanı, insani olanı, henüz keşfettigi doğasını, yaşamın ta kendisini konu ettiler ki yeni bir dünyanın kurucuları olarak yaşıyorlar bugün...Voltaire, Rousseau hem eserleri hem kişilikleriyle Fransız devrimini hazırlamadılar mı?

...

Guernicayı gören Franco, Picasso’ya “bunu siz mi yaptınız” diye sorduğunda “hayır siz yaptınız” cevabını vermişti.O büyük baş yapıtı, savaşı protesto etmek için ,öyle bir dil kullanarak yapmıştı ki tüm soyutlamalara rağmen savaşın bütün gerçekliğini çarpıcı bir şekilde ortaya koymuştu...

Sanatçı ifade biçimi ne olursa olsun aslında bir karşı koyuşun ifadesini gerçekleştirir.Kalemiyle, fırçasıyla, boyasıyla, bir takım şeylere “hayır” demeye çalışır.Bir karşı koyuştur durusu ve yükü çok ağırdır..

Sanatın çağları nasıl etkilediğini, sanatçıların düzene nasıl karşı çıktığını ve sonuçlarını tarih yazar ama maalesef sanatın toplum üzerindeki etkisini görmek çok uzun zaman alır.Sanatçının değeri ise çok geç anlaşılır.

Ve bugün hızla degişmeye devam eden dünyamızda sanatın ve sanatçının da değiştigini, kavramların öne çıktığını ve sanatçının siyasi kimliğinin daha bir belirgin hale geldiğini görüyoruz.Bu açıdan sanat bir güç olarak , insan ruhuna ,beynine ışık tutan ,yeni ufuklar açan ,insana insan olduğunu hissettiren, yaşayamadığı her duygu ve düşünceyi yaşama fırsatı veren, yaşamı zenginleştiren, güzelleştiren bir olgu olarak tabii ki savaşı önleyecek ve tabii ki gelişmemiş ruhların gelişmesi için çabalayacak ve kendine olan inancı hiç bitmeyecek...

MSM GAZETESİ- Ekim 2003

...resimlerime iki farkli gerçeklik olarak yansıyan denge arayışı, birbirleriyle ilişkisizmiş gibi görünen formlar bu ikilemin ardındaki birliği görmemi sağladı...Bir nevi madalyonun iki yüzünü bir anda algılamak..Böyle bir resme bakıldığında, soyut ve somut biçimler, ön plan ve arka plan bakışımıza bağlı olarak değişir.Bu görsel oyun bizim içimizde olanların bir görüntüsüdür aslında. Resme bakan ya o, ya bu biçimi algılama eğilimi gösterir. Oysa iki ayrı gerçeklik arasındaki eşzamanlılık bize “bir” bütünlüğünü gösterir.... 2002 Sergi Kataloğundan

...Resmin plastik ögelerle inşasının yanında onu yaşatan şeyin taşıdığı ruhsal enerji olduğunu düşünüyorum. Bana göre; yapıtın plastik gücü, tinsel gücünü desteklemekten öteye gidemez. Esas olan sahip olduğumuz ve yapıta aktardığımız içsel enerji ve derinlik hissidir. Salt plastik ögelerle oluşturulmuş bir yapıt; gündelik, yüzeysel yaşantılar gibi birer oyun ve renklilik olarak kalır. Yaşamın çok yönlülüğü içinde bu da yadsınamaz ancak; sanat, her ne kadar gündelik hayata dair bir nesne olsa da, yaşam grafiğimizde en üst nokta insanın kendini var etme noktasıdır

... Sanatçının amacı öz'le bütünleşecek ideal biçimi bulmaktır ve bu amaç hiçbir kalıp, kural taşımamalıdır. Sanat eseri, öznel olduğu için kendi plastiğini kendisi oluşturur...Bu açıdan ortaya çıkacak olan ölçütün oluşması sorununu çözecek olan ise zamandır ve kollektif bilinç geçerli olanı belleğinde tutacaktır...2002

"...Resmi arar gezdi hep..."

Yayınlar / Metinler

Dönem / Period 1992-1998 "İlkel Benlik / Primitive Ego "